Pragnienie

…a już myślałam, że świat
jest niczym innym jak milionem wad.

Szukałam słów, które sensu by nadały.
W świecie ironii i porażek nie małych…
Szukałam…
Kiedy me oczy płakały,
a łzami o kamień się rozbijały…
„Nie chcę być dłużej Twoim cieniem!”,
ale tego, co było nie zmienię…
Dlaczego miłość, fałszem niegdyś mówiła?
Jaka ku temu działała siła?
A może myśląc tak się myliłam…

Zapytałam nocy, czemu tyle smutku w sobie ma
i czemu tak obojętnie do ranka trwa…
W odpowiedzi na to Twój szept usłyszałam.
Poczułam dotyk Twojego ciała…
I nic więcej nie pragnęłam,
tylko wykwintności Twego dzieła…

kocham Cię, wciąż w westchnieniach.

ded. kuzynce Magdzie- Św!sTaQ :) // http://d-o-t-e-n-k-a.eblog.pl/glowna.php

autor

KfiAtUsZeK

Dodano: 2005-07-25 11:25:45

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie