Pragnienie miłości część ósma

28.08.1996 pisała:
( Nie pozwól mi kochanie)

Że jesteś moim kochaniem
- ty dobrze o tym wiesz,
trwa to już dość długo,
bo ja tego chcę i ty chcesz.

Proszę: nie pozwól mi nigdy odejść
w nicość której się boję.
W ciemność, pustkę bez ciebie
czego nie chcemy oboje.

Nigdy nie pozwól mi zasnąć,
nie zostawiaj mnie samej.
Bo mrok którego się boję,
i nicość, której nie rozumiem
na zawsze mnie pochłonie.

Dlaczego stało się inaczej ?

Dzisiaj, kiedy minęło wiele lat…

Słońce zawisło nisko na niebie, a po chwili
rozżarzona tarcza zaczęła chować się za horyzont.
Zza poszarpanych chmur o lawendowym odcieniu
nieśmiało prześwitywał ciekawski księżyc.

Ukazała się pierwsza gwiazda,
mrugając i migocąc jakby zachęcając inne
do pojawienia się na nieboskłonie.
Po ogrodzie zaczęły tańczyć mroczne plamy cienia,
strumienie barwnego światła ogrodowych lamp.

Wieczorny zmierzch
otulił wszystko niebieską poświatą,
podobną do piór na pawich szyjach,
których nawoływania niosły się ku rzece.

Przyzwyczajona już do samotności i ciemności,
siedząc w ulubionym fotelu na tarasie,
w zadumie spoglądała w dal myśląc,
że wszystko zostało przemielone przez młyn czasu,
zmieniając dni, miesiące, lata na błękitny popiół.
Czy jednak do końca ?
Tessa50

„ Tęsknota fiołkowa
bezustannie na spełnienie czekająca „
- Małgorzata Stolarska.
C.d.n.

autor

Tessa50

Napisany: 2019-05-18 Dodano: 2019-05-22 13:15:57

Ten wiersz przeczytano 1071 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie