Pragnienie miłości część siódma

Tęsknota za uczuciem, za bliskością
chwilami aż boli fizycznie.
Żal za tym co minęło, odpłynęło, za czasem,
który umknął niczym łódź, oddalająca się za zakolem rzeki.
Pogrążona w smutku chciałaby być czasami:
ptakiem szybującym w przestworzach,
liściem pływającym w stawie,
cieniem chmurki na trawniku.

Stwórca przeplata nasze życie
delikatnym nićmi losu i tylko on wie, zna przyczyny tego
co się z nami dzieje do czasu, aż trafimy
za pajęczą kurtynę zwaną śmiercią.
Ale póki co, chcemy kochać i być kochanymi.

Gdy krajobraz zalewa jasność dnia
karmazynem i purpurą - wstaje nowa nadzieja.
I wtedy, gdy słońce niczym wymyślny dzban utkany z promieni
w kolorze złocistego topazu wznosząc się ku górze
ogród rosą zmoczony suszy.

I bladym świtem, gdy budzą się ptaki
swoim trelem zaczynając poranek,
a zadziorny wiatr porywa dmuchawce w świat.
Rankiem, gdy różowe tło zorzy wyhaftowane szlakami baranków
z drobniutkich obłoków, przesuwa się po niebie.
Południem, gdy powietrze miękkie i łagodne
jak aksamit, a niebo otoczone jasnym błękitem
unosi się nad wiosenną barw symfonią.

Wieczorem, w przyjemnym, wiosennym mroku,
gdy ptaki na drzewach liczne koncerty dają
szykując się do snu.
Nocami, gdy wiatr serenadę nuci,
a akordy kropel deszczu padają na wierzby
co opuściły ramiona.
A ona wciąż pragnie: kochać i być kochaną …
C.d.n.
Tessa50

"A kiedy w tęczy na niebie
rozpoznasz kolorów życia odbicie,
to znaczy po prostu,
że kochasz życie" – autor nieznany.

autor

Tessa50

Napisany: 2019-05-14 Dodano: 2019-05-14 18:15:25

Ten wiersz przeczytano 1523 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie