„Pragnienie zapomnienia” katharsis

Boże doświadczasz nas dnia każdego
dając zadania tworu Twojego
I czy my chcemy i czy nie chcemy
Budzą się z nami życia problemy.

I czy luminarz czy eremita
niech już swych kazań mi nie podtyka
umysł odtwórczo przez życie płynie
dziś nie chcę myśleć o jej przyczynie.

Chcę kochać szczerze potem nie płakać
chcę się pomodlić biec do ołtarza
chcę duszę oddać i nie móc modlić
i znów zatracić i znów pomodlić.

Czemu nie można Boże jedyny
mieć koło siebie drogiej dziewczyny
czemu grę toczysz losy krzyżujesz
odbierasz szczęście gloryfikujesz.

Ty w Swoim niebie jesteś wyrocznią
a tu na ziemi życia odskocznią
każesz doświadczać w niewinny czas
a potem w błocie przeczołgasz nie raz.

Kochać szalenie biec pustą plażą
jak koni zwiewnych nadmorski tabun
kochać bez obaw i bez hamulców
a dookoła brak będzie gburców.

Zatracić umysł myśli odłożyć
popłynąć z falą uniosłych przeżyć
lecz Ty mi stawiasz zapory Twoje
i w głowę wkładasz kazania Swoje.

Co jest mi wolno co mi nie wolno
a co z mą duszą? - niebiańską kartą
jak ja już kocham to wtedy skrycie
podstawiasz nogę dajesz ukrycie.

Ludzi co mącą w głowie tumany
i wciąż mi czynią podstępne rany
proszę trud odłóż i mą osobę
wyłącz ze wszystkich życiowych ofert.

Ześlij mi proszę objawienie
jak mam wygasić miłosne wspomnienie.

Lecz jak tu usiąść w starszym wieku
i nie pomyśleć o drugim człowieku
z którym się było kogo kochało
choć później różnie w życiu bywało
konfabulować złudna to sztuka
lepiej w dal zerknąć - tęskno odetchnąć
...i się zasłonić niepamięcią.

autor

tarnawargorzkowski

Napisany: 2020-05-30 Dodano: 2020-05-30 00:13:02

Ten wiersz przeczytano 1245 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie