Prawda

Patrzę na przyszłość przez różowe okulary.
Próbuję nie wiedzieć Prawdy, która mnie otacza.
Lecę dalej, próbując się przebrnąć,
Ale Ona jest tuż obok.
Kiwa ręką i mówi do mnie.
Zasłaniam uszy,
Lecz wplata słowa w me myśli.
Krzyczę...
Może krzyk Ją zagłuszy?
Nie!
Nadal Ją słyszę!
Czuję jej obecność.
W domu.
Na uczelni.
Wszędzie jest ze mną...
Zagęszcza atmosferę...

Widzę Ją na billboardach.
Widzę Ją na ulicach.
Widzę Ją w telewizji.
Wszędzie jej pełno.

Jedna Prawda,
A tak Jej dużo...

Nie potrafię Jej zagłuszyć.
Nie potrafię Jej niewidzię.
Nie potrafię się przed Nią bronić.

...bo Prawda jest we mnie...

autor

tusia001

Dodano: 2006-04-14 02:44:00

Ten wiersz przeczytano 361 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie