Prawda, która tak boli
Kim jestem,
tego nie wiem nawet ja,
Bo czym jest człowiek,
jeśli nie złudzeniem dawnych lat,
Wiem, że zawiodłam,
tak wiele ludzi bliskich nam,
Teraz żałuje,
spod jednej z powiek spadła łza,
Patrze w me serce,
a tam zatonął w bólu jacht,
Patrze w me oczy,
i widze zmierzch straconych lat,
Nie chce tłumaczyć,
dlaczego pękła cienka nić,
To nić tęsknoty,
zapachu drzew i moich łkań,
Wszyscy wokoło,
Nic tylko oceniają mnie,
Prawda tak boli,
gdy musze ruszyć w kolejny bieg,
czasami życie jest złe.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.