prawdziwa historia wiersza!...

Siedzę i wymyślam słowa do rymu...
Chodź wiersz i tak będzie ulotny jak obłoki dymu..
Rymy takie proste..nic w sobie nie mają...
A niektórym nawet nie przyjdzie do głowy czy może głębsze znaczenie dają...
Po co mam zgłębiac tajniki duszy niezaspokojonej?
Po co mam pisac do ludzi co mnie nie znają?
Jeżeli wiersz przejdzie do listy...listy wierszy zgubionych..listy zatraconej.
Czytelnicy spojglądaja na tytuł, wchodzą..piszą do mnie "jaka bzdura" nie zdając sobie sprawy jak bardzo mnie ranią!
Poprzez wiersze daje im zagladać w me serduszko..jeszcze tak bolące..
A ich słowa które winny być kojące..biją dusze jeszcze bardziej..
jeszcze mocniej!

Zachwycają się nad nieudolnością autorki...
która zabawia się w jakieś "amorki"
co nigdyszczęścia ponoć nie zaznała...
Dlatego bo być może jest jeszcze za mała?!
A może ona sie tylko tak nabija?
co? Przecież to tylko słowo! ono szybko przemija!
Może nie czuje tych słów którymi ją osaczacie!
Karacie ją za coś czego nie zrobiła!
Karacie ją tylko za słowa których biedna istota użyła!
Karacie ja bo inaczej myśli a wy bez słowa zastananowienia..
i w boga nie wierzy...
ale czy to coś zmienia?
Przeszkadza wam jej inność..czy to że chce być doceniona?
Przeszkadza wam tak bardzo że chce być w czyichś ramionach?
nie wierzycie że jej życie jest niczym piekło?
I że w jej duszy właśnie coś pękło?
Nie chcecie uświadomić sobie że ją to bardzo bolało!
Ale nie!!
Wam wciąż było mało!
Może wasz bóg wam wybaczy..
i może ona wybaczyć raczy..
ale to ona będzie sie modliła za was...byście zrozumieli..
byście kiedyś takie zero jak ona zrozumieć umieli..
Teraz spadnie tylko jedna łza co szczęście jej dała..
bo jedna osoba zrozumiec umiała..
kiedy inna ja olała..
i do końca zagłębiła się w treść wiersza przez nią napisanego..
przez głosowanie na niego..

Nadal dziewczyna wstydzi się samej siebie..
boi się otworzyć...boi się zapytać..
nikomu już nie da przeczytać swego wierszyka...
bo go nie napisze...wiersz ten niech w głowie umyka..
bo choć raz się otworzyc przed światem umiała..
ktoś ją zgnoił..powiedział jej jaka jest lipna...ona zrozumiała..
wiersze zamknięte wmałej głowce czekały na człowieka..
co w sercu swoim właśnie na jej słowa czeka..
i pisze na neta anonimowo...
by nikt nie odgadł że to własnie jej "słowo"
bo juz woli bicie i gnojenie
niż otwarcie się przed kimś niezrozumienie..

autor

Lucy

Napisany: 2005-02-04 Dodano: 2005-02-04 16:49:09

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie