Prawdziwa twarz

Uśmiech na twarzy
Trochę fałszywy.

Kształtne usta
Kłamstwa wypowiadające.

Oddech
Jakby z przymusu.

Krok w prawo, w lewo
Niczym marionetka.

Och.. błędnie zataczające
Się celebryckie życie.

Miliony w dolarach i followersach,
A w sercu pustka wszechogarniająca.
Smutkiem życie wypełniająca,
Lecz nikt nie pomyślał by,
Że ta wesoła kobieta
Ma w domu pijanego faceta.

Ideał! - wołają.
Na każdym skrzyżowaniu go rozpoznają,
Lecz nawet pojęcia o nim nie mają.

Błędnie sądzą, że człowieka znają,
W jego życie się zagłębiają,
A gdy przyjdzie mu błąd zrobić
To wybaczenia nie dają.

Oto życia sprawiedliwość,
Która nie pozwala się mylić,
Nie dopuszcza nawet do świadomości,
Że ta osoba może cierpieć.

Prawdziwa twarz
W tych czasach już nie pokazywana,
Nieznana i podświadomie niechciana.

Co się na tym świecie dzieje,
Że boimy się pokazać siebie?

autor

księżycowa_królowa

Napisany: 2018-11-04 Dodano: 2018-11-04 21:06:05

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie