prawo do smutku

zasmucony, dzielę włos na czworo,
wertuję księgę dawnych lat tak żywą do granic,
obracam w dłoniach ten ognisty meteoryt i parzę się nim,
porażony emocjami, nabieram koloru

na dnie morza stojąc wyciągam rękę,
w górze wysoko,
gra cieni mąci, zapala, przygnębia,
obłąkańczy pląs,
chowam dłoń do kieszeni, daremne to

jestem mężczyzną, mazać się niemęska rzecz,
spróbuj a skórę wypali ci jad,
a szepty rozerwą ci głowę,
spojrzenia uderzą cię w pysk,
ogarnij się !


prawo do smutku,
najsmutniejsze z praw

tylko czemu masz za mnie decydować ?!

autor

zmęczony_koleś

Napisany: 2014-09-25 Dodano: 2014-09-25 01:58:06

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie