preambuła

/pierwsze - nie zabijaj/

trudno kiedy pamięć pierwszy raz zawodzi
ile to już było wiosen i jesieni
czas za każdym razem coraz szybciej goni
kiedy ty odszedłeś ja gdzieś tam wśród swoich
bez żadnych skrupułów cieszyłem się życiem

świat istnieje nadal i słońce wciąż świeci
chociaż mniej wśród ludzi tych naprawdę dobrych
wniknąłeś po cichu w inną czasoprzestrzeń
wolną od starości wojen oraz głodu
w której dobry Pan Bóg opowiada bajki

trzymaj się tam zdrowo drogi przyjacielu
tutaj śnieg zawiewa i nadal trwa zima
na twoim nagrobku kwietno niby w maju
nawet gil z zachwytu wesoło zaśpiewał
budząc na cmentarzu najprawdziwszą wiosnę

autor

mroźny

Dodano: 2011-01-22 12:44:44

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Monolog Klimat Optymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie