Wiersze SERWIS MIŁOŚNIKÓW POEZJI GRUPA AUTORÓW BEJ

logowanie
Zaloguj
Nie pamiętasz hasła?
Szukaj

Preparat

Często sens życia okazuje się po śmierci. - Prorok Nazepam.

Skrwawiono mnie według sztuki. Jak byka, pozwalając ujść krwi przez nacięte naczynia szyi, gdy wisiałem głową w dół. Później przepisowe miesiące leżenia w wannie z formaliną, podłączone rurki wypełniające krwioobieg nową substancją.
Spieszyli się. Zawsze jest za mało preparatów dla studentów, a moje życie nabrało sensu dopiero po śmierci.
Jestem preparatem do nauki anatomii.
*
Najpierw nie miałem szczęścia. Później znowu nie miałem szczęścia. I tak ciągle. Umarłem na raka żołądka. Śmierć szybka, choć bardzo bolesna. Teraz leżę na stole sekcyjnym, otoczony wianuszkiem głów. – Ich ciekawość, obrzydzenie, litość… Studenci medycyny uczą się.
*
Najpierw preparowali rękę. Czyli „kończynę górną”. Ściągnęli skórę, odsłonili żyły i tętnice. Powięź, mięśnie. Spod pachy wycięto mi węzły chłonne. Wyglądały, jak żółtawe serduszka.
„To dla Was” – pomyślałem, jeśli zwłoki w ogóle potrafią myśleć. Polubiłem ich od razu. Nikt nie śmiał się, nie jadł śniadania w mojej obecności. Patrzyli z szacunkiem.
Nagle
preparującej dłoni obsunął się skalpel, przeciął żyłę ramienną.
Z niewielkiego otworu zaczęła sączyć się…
…bezbarwna, formalinowa…
…krew.
*
Ręka poszła w niepamięć. Leży sobie, już nikt jej nie dotyka. Dziś przyszedł Wąsaty Pan z wielkim sekatorem. Śmierdział wódką, ale ciął równo moje żebra, tuż-tuż przy mostku. Gdy skończył, odłożył na bok. Ujrzeli moje serce: żółtawe, twarde. – Za życia paliłem sporo, miażdżyca dała o sobie znać…
Podszedł inny, starszy, w białym fartuchu i plakietce nad kieszonką. – Wprawne ruchy skalpela. – Nie minęło wiele czasu: worek osierdziowy, duże naczynia…
Ciach, wyciągnął serce. Teraz leży na tacy a Oni tną je wielkim kuchennym nożem.
Nie mam serca. – To nic. – Bez tego i tak można być martwym.
*
Wyjęli płuca. Zrobiło się całkiem sporo miejsca. Można by tam schować cały woreczek złota. Albo wielką piłkę-zabawkę dla dzieci. Nie myślałem, że mam w sobie tyle przestrzeni.
Pocięte serce odniesiono gdzieś poza wielkie drewniane drzwi pomalowane na biało. Na tacy tasakiem tną płuca czarne, jak smoła.
- Płuca palacza – powiedział ten starszy z plakietką.
Przecież mówię, że dużo paliłem. Lecz nikt mnie nie pyta. Jestem tylko przedmiotem na aluminiowym stole w kształcie rynienki. P r e p a r a t e m.
To i tak lepiej, niż przed śmiercią: niepotrzebny nikomu. Teraz służę do nauki. Chociaż na coś się przydaję. Nie muszę być podmiotem.
*
Brzuch mi ładnie wyczyścili. Nie mam się czego wstydzić. Formalinowe jelita, formalinowa wątroba, śledziona, trzustka. Żołądek obrośnięty chaotyczną tkanką, rurka zza skóry do środka. Przed śmiercią dawali mi przez nią jeść. – To mój rak, który zabił. Wycięto i wyrzucono. – To lekcja anatomii prawidłowej. A ja prawidłowy nie jestem. Przynajmniej nie tutaj.
Gdy zdzierano skórę z penisa, by pokazać ciała jamiste, czułem się nieswojo.
Czy martwy człowiek jest „swój”? Czy „niczyj”. – Ja należę do Zakładu Anatomii. Wreszcie jestem czyjś. – A ciała jamiste, to zwykłe dziury. Gdyby wlewała się tam krew, miałbym wzwód.
*
Wiosna za oknem. Otwarto je. Jakiś student ciągle kicha od tej formaliny. – Życie ma sporo wad…
Nogi zostawili w spokoju. Podobno już się o nich uczyli. Przynieśli nie-należącą-do-nikogo „kończynę dolną”. Moja leży nietknięta skalpelem. – Pewnie za rok potną na kawałki…
Brakuje preparatów. Każdy, kto się tu znajdzie, zostanie wykorzystany do ostatniego strzępka najmniejszego nerwu. Tak jak ta pani w drugim pomieszczeniu, bez nóg. Plotka głosi, że wpadła pod pociąg. Bezdomna. Opieka Społeczna nie miała pieniędzy na pochówek, więc oddano zwłoki Nauce.
Nie wierzę w pogłoski.
*
Ważny dzień. Dziś ściągnięto mi twarz, zwinięto w rulon. Jutro przyjdzie Wąsaty z piłą mechaniczną i rozetnie czaszkę. W środku mam mózg, już nieprzydatny… Ten starszy wyjmie; będą wyobrażać sobie bruzdy i zakręty na korze. Później, tak jak serce i płuca – pod nóż.
*
Na noc odwijają twarz, przykrywają prześcieradłem. Wyglądam tak, jakbym umarł przedwczoraj: zarys ciała, bezruch. Brak tylko zapachu śmierci, zabitego przez wszechogarniający smród utrwalacza.
Już czerwiec. - Colloqium z Układu Nerwowego. - Egzamin. - Studenci pojadą na wakacje. – Ten codzienny skalpel trochę mnie zmęczył. – Będę mieć dwa miesiące Wiecznego Spokoju.

autor

Tomasz Gil

Dodano: 2017-03-19 07:02:42
Ten wiersz przeczytano 648 razy
Oddanych głosów: 6
Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Na dobranoc
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
zaloguj się aby dodać komentarz »

Komentarze (4)

Baba Jaga Baba Jaga

Mroczny wykład jak dla mnie,lecz bardzo
ciekawy.Pozdrawiam:)

marcepani marcepani

...a mnie wersem "moje życie nabrało sensu dopiero po
śmierci" i "Będę mieć dwa miesiące Wiecznego Spokoju."
- przebrnęłam i choć daleka jestem od takiej
"estetyki" - trzeba przyznać, że tekst ciągniesz
nienagannie - narracja trupa przeszywa dogłębnie.

AMOR1988 AMOR1988

Bardzo, bardzo wymowne, mimo całego okrucieństwa i
strasznego widoku na kimś na czymś uczuć się trzeba.
Dlatego też medycyna nie dla mnie.

Jutta Jutta

Czytając, widziałam obraz Rembrandta "Lekcja anatomii
doktora Tulpa". Myślę, że autor związany jest z
medycyną(fachowy opis). Doskonale prowadzony
monolog.Gratuluję pomysłu na wiersz.'Nie mam serca. –
To nic. – Bez tego i tak można być martwym.' - kupiłeś
mnie tym wersem.Pozdrawiam:)

Dodaj swój wiersz

Ostatnie komentarze

Wiersze znanych

Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński
Juliusz Słowacki Wisława Szymborska
Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński
Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński
Halina Poświatowska Jan Lechoń
Tadeusz Borowski Jan Brzechwa
Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer

więcej »

Autorzy na topie

kazap

anna

AMOR1988

Ola

aTOMash

Bella Jagódka


więcej »