pro patria

(miniatura do obrazu filmowego Polonia Restituta, 1980)

Zbladł Jaromir na widok kałmuckiej gęby
Do nosa przykłada tabaczny kieł
Stronił przecież od zakały, krył się, maskował
Chciał kichnięciem strach przepędzić
Dawca życia mu zabronił dotykać zakazańca
Udławił by się choćby namiastką wojny polsko-sowieckiej
W znoju i trudzie, w goryczy i z pustymi kieszeniami
Pędził przez pastwiska z sił całych nucąc po drodze
Mazurka

Klaskali mu cisi i wrzeszczący na wiecach i targach
Jemu oddawali swoje grzechy główne
A on, coż folwarczny głupek na usługach jaśniepaństwa
Swój mundur żebraczy oddał przydrożnym grajkom
Za flaszkę zbożówki lub antałek szpagatu
Zagrała trąbka w niechlujnym szeregu czerwonego gwiazdozbioru
Upadł na kolana przed poczwarą
Milkły już ostatnie zaczerpnięte oddechy w jego piersiach
To kostucha we własnej osobie
przywołana przez żołdacki bagnet w podzięce za milczenie
Jaromir tylko spał a śniły mu się łopoczące sztandary
I piki, i szable i oficerskie epolety, słyszał tętent kawalerii
Na głowie zbłysnął mu kształt rogatywki zamiast aureoli
Oprawcy czyścili buty i zmieniali onuce
dopalali ostatniego papierosa którego nie zdążył wypalić Jaromir

autor

Bielan

Napisany: 2007-04-18 Dodano: 2007-04-19 14:53:10

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie