Proch

" Samotność to obejmowanie kogoś, kogo kochasz, gdy wiesz że nigdy więcej nie obejmiesz go znowu"

Obrócisz się w proch.
Nie ma Ich tu
ani Tam
Ziemia Ich pochłonęła.

Czy to musi
się tak kończyć?
W zimnej i ciemnej dziurze,
zakopane, martwe ciała.

Popularni i nie znani,
Bogaci i biedni
Wszyscy w tej dziurze skończą,
na wieczność.

Źli i dobrzy,
Winni i niewinni
Ciała piękne i młode
Ciała brzydkie i stare.

Wszyscy bez wyjątku,
obrócą się w proch
Gdzie sie spotkamy?
Gdzie się znowu zobaczymy?

Człowiek umiera a Świat żyje,
dalej jak żył.
Nic sie nie stało, "tylko"
o jeden nas mniej...

Życie nadal sie toczy,
bez Nich/ Niej
Ci co odeszli nigdy się już nie dowiedzą,
jak bardzo ich kochaliśmy.

Nie płacz już, marny człowieku,
wszystko zostało powiedziane,
wszystko zostało dopełnione.

Na Wieczność

24.11.11r.

" Tak właśnie kończy się świat- nie hukiem, ale skomleniem"

autor

Milena

Dodano: 2011-11-24 21:08:49

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie