Z prochu powstawanie
Mędrzec i głupek z prochu powstają,
tak samo w łonie matki figlują.
Jeden zasłynie ze swej mądrości -
drugiego pępkiem Świata mianują.
Z Bogiem przez życie albo bez Boga,
plony wyżera lub je wydaje.
Ktoś kończy życie pod szubienicą,
innemu zaś serce bić przestaje.
No i chowają mędrca gdzieś w worku,
głupek zaś dostał pomnik z kamienia.
I tu zaczyna się sprawiedliwość -
jeden i drugi w proch się zamienia...
autor
Stumpy
Dodano: 2016-11-26 09:26:40
Ten wiersz przeczytano 998 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (25)
;)
Jedyne co pewne na tym świecie to to że wszyscy w
proch się zamienimy bez wyjątku
miłego dnia
Znakomity. Wiele prawdy jest w Twoim wierszu.
Pozdrawiam
BDB i prawdziwy do bólu. Pozdrawiam :)
Mądre słowa. Od prochu się nie wykupi, chyba,że sobie
prochów kupi.
Za życia sie pośmieje, trochę poszaleje i to jego.
Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.
Dobry, mocny, rytmiczny wiersz z jakże prawdziwą
refleksją.
ja bym od zera wolał jedynkę dla większości
Taka to nasza odwieczna rzeczywistość. Dobrze to
ująłeś.
Pozdrawiam:)
ironia ekstra pozdr
Z ronią, lecz dosadnie?
O tak po śmierci każdy prochem się staje może i dobrze
to tak Boska sprawiedliwość …
Lecz jak wiesz Ci, co odeszli w naszych sercach wciąż
żyją i z nimi spotkania oczekujemy:)
Pozdrawiam Ciebie bardzo serdecznie i jak zawsze z
uśmiechem:)
super ironiczna refleksja ...
Prawdziwa refleksja. Pozdrawiam.
Stara prawda, w wierszu o dobrej formie. Podoba sie.
Serdecznosci.
Niestety nawet gdy odchodzimy widzimy tzw podział
społeczny,
lecz koniec każdy z nas ma taki sam, tutaj jest znak
równości.
Pozdrawiam Stumpy:)
Super ironia
Pozdrawiam Stumpy:-)