Prometeusz

Szept do ściany. Płaskiej powierzchni twarzy.
W światłach kroczących po ulicach.
W aureolach świętych tego świata.
Ja nie myślę, już nie podejmuję decyzji.

To z góry narzucone środki.

Słyszałem szept i dźwięk w lesie.
Ogarniający zieleń. Tak czysty.
Nie ma wolności. Już nikt nie zobaczy.
Za dużo jest zdarzeń i słów.

Nie chcę normalności.
Nie chcę więzień, łańcuchów w skórze.
I kto wyjada moje mięso?
Sam się zjadam, jestem dla siebie trucizną.
Prometeuszem na mojej górze.

Nie ukradłem ognia. Nie mam światła.
Jestem jednym z księżyców Saturna.
Jestem pustką w pustce.
Wszystkim w nicości.

Widziałem jak pada świat.
U stóp potomków krzyża.
Bóg ofiara, uniósł się w pogardzie.
Czysta fantazja i czysta głupota.

Ale nic nie zrobię, jestem Prometeuszem.
Chciałem wykraść ogień a dostałem kajdany.
Za dużo by mówić o dystansie w ich oczach.
Wy - potomkowie bólu już w zarodku.

Padliście na kolana!
To wasza śmiertelna choroba.

autor

Quvill

Napisany: 2007-12-06 Dodano: 2007-12-06 09:10:12

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie