Prometeusz (ogień pogardy)

Poszedłem w góry niosąc swe popioły.
Schodzę w doliny przynosząc ogień.
Myśl jak latarnia mi przyświeca:
Szukam człowieka!
Szukałem braci, ludzi wielkiej tęsknoty;
Znalazłem wrogów, lecz cóż mi po tym!
Nie walczę o prawdę.
Nie walczę o rację…
Gdy nikt nie ma racji, to każdy ma racje…
Walczę o moją sprawę, co sprawi,
Że umysł przetrawi myśl, co go trawi…
Niech idea ta się ziści!
Chcąc wykraść cząstkę nieba,
Wyzwoliłem myśli.

Mój umysł jest jak glina-umysł mój jak glina
podatny na wpływy.
Niech ręka formuje, pieści, kreuje…
Bo to umysł żywy.
Kształtowany.

Twój umysł jest jak drewno-
niereformowalny.
W twojej głowie wyciosany
krzyż drewniany.
Raz ukształtowany.

Przynoszę ogień, w którym rozstrzyga się racja:
Co ciebie zabija, to mnie wzmacnia!

autor

Faust

Dodano: 2007-01-08 10:55:29

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie