Prometeusz w okowach przyszłości

Już nie chcę wracać znów do snu!
Boję się zasypiać sama w nocy...!
Ja nie chcę tych mąk przeżywać znów!
I nie potrzebuję Prochów, lecz pomocy!

Czy nie widzisz, jak ma dusza znów ze zmorą walczy?
Czy nie czujesz, że życie co noc ze mnie uchodzi?
Ja wiem - sama koszmarów z przyszłości nie zwalczę,
A mogę tylko do Księżyca o pomoc zawodzić...

Zostawiliście mnie samą, a tymczasem co noc
Dręczy mnie coś, czego nikt nie zrozumie
Bo jest nas niewielu, co dostają z proc
Snu kamykami przyszłości. My giniemy w tłumie.

Ludzie, którzy mogą pomóc światu...
Ludzie w strojach z wiktoriańskiej epoki...
Ludzie z naręczami białych kwiatów...
Ludzie z przyszłości... Ja się ich boję... Słyszę ich kroki...

Znowu oddziela się dusza od ciała,
Znowu umieram na rękach Przyszłości.
Znowu obudzę się śpiaca, ale cała.
Obolałe ciało... Prometej przyszłości...

autor

Zoya

Napisany: 2004-07-05 Dodano: 2004-12-17 10:30:38

Ten wiersz przeczytano 682 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie