W Promieniach

Pomiędzy snem na skraju błękitu ,
jest dziwny dzień , w ogniu roskwitu
wśrod wonych bzow twe cialo jak leki szept
okrywa promień słońca , ognisty świergot skowronka nadaj mu brzmieni i uniesienie ,
twe usta jak oblok błądzą bez końca w jedności
dnia promieniach słońca .
Porana kropla jak łyk odechu nadaje mu kolor
i chęć uniesienia , w kokonie promieni pomiędzy niebem i ziemią jesteśmy splecieni , twe uda jak
seny wąż okryją me ciało , me usta jak ptak owiją twe uda w prominiach słońca będziesz jak kwiat co
właśnie zakwitł po wieczny czas.

autor

henry1603

Dodano: 2007-03-29 15:36:45

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie