Promyk słońca

Zewsząd otoczony w zatrważających ciemnościach,
Na zasmuconą twarz pada podłużny promyk słońca,
Staje się mym kruchym i delikatnym natchnieniem,
Z przeszłości ulotnym, kolorowym wspomnieniem,

Utrzymuje mnie ostatkiem blasku w pewności,
Iż nigdy, przenigdy nie utonę w ciemności,
I choćbym przypłacić miał za postanowienie życiem!
Ułożę się do snu wraz z zasypiającym księżycem.

Lecz oto zwiastun radości, swym śpiewem serce wzruszył,
Poranną wonią kwiatów pancerz ciemności rozkruszył,
Rozruszał obolałe od płaczu posklejane powieki,
Na twarzy zagościły od dawna zapomniane wypieki,

Uśmiech przekroił od smutku poskręcaną twarzyczkę,
Promieniejące usta przypominają czerwoną różyczkę,
Wydawać by się mogło, że wszystko powróciło do dawnego biegu,
Lecz promyk słońca został zakopany pod zaspą śniegu.

autor

Waldorf

Napisany: 2003-02-27 Dodano: 2004-10-17 15:24:34

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie