Proste rzeczy
Najprostsza rzecz, która go otacza,
Chociażby piasek plażowy.
Dla zwykłego tułacza,
Nic nie znaczący kamień kolorowy.
Dla niego ten piasek, jest jedną
drobinką,
Miliardy drobinek przez wiele lat
tworzonych,
Jak człowiek ze swą uśmiechniętą, lub
smutną minką,
Żyjący przez wiele lat wielbionych.
Najprostsza rzecz, która go otacza,
Chociażby park miejski.
Dla zwykłego tułacza,
Zwykły las wiejski.
Dla niego ten las, pełen zielonych
drzew,
Drzew silnych i starych, silnych i
młodych,
Jak ludzie i tych ludzi przelana niegdyś
krew,
Jak miliony Polaków już teraz
swobodnych.
Najprostsza rzecz, która go otacza,
Chociażby kropla deszczu.
Dla zwykłego tułacza,
Zwykła woda, o zmierzchu,
Dla niego ten deszcz, szybko spada i
znika,
Powstaje, spada i znika,
Jak pokolenia najwyższego zakonnika,
Jak ludzie biegnący przez życie, wokół
których tworzy się panika.
Najprostsza rzecz, która go otacza,
Chociażby źdźbło trawy.
Dla zwykłego tułacza,
Zieleń bez żadnej oprawy.
Dla niego to źdźbło, z nasiona się
rodzi,
Setki nasion zrzucił Ktoś! na ziemie,
Tak człowiek z nasienia także pochodzi,
Jak człowiek tworzący coraz to nowe
plemię.
Wokoło nas prostych rzeczy tysiące,
miliony,
Wielu z nas piękna poszukuje,
Nie jeden z nas jest zagubiony.
Sztuczne piękno nas zwodzi i oszukuje,
Naturalnego piękna w koło niemiara.
Nie widzą go ludzie
I to nie jest kara,
Że znaleźć nie umiemy to, co obok się
znajduje.
Tylko wystarczy chcieć
I czynić co lubię,
A zwykły cieć ,
Dostrzeże piękno w swej pracy.
Choć myśli, że w jego pracy nie ma czegoś
jak moc,
A ja mu wystawie przykładowo na tacy,
Że prostą i piękną rzeczą jest gwiazdy lub
noc.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.