Proszę ...

Spotykamy na swej drodze wiele osób żebrzących. Uczucie poniżenia, wyjście na ulicę jest dla nich naprawdę trudnym krokiem ...

Płacz w palcach zastyga, drżenie rąk nie ustaje,
gorycz, z łzą suchą spływa, wzrok na przechodniach przystaje,

Kuli swoją dumę nad tym cichym losem,
prosi, błaga, szepce, swym bezsilnym głosem,

W ręku kubek stary, zbierający grosze,
na zaschniętych ustach, jedno słowo - "Proszę"

Na jej wątłą osobę, sypią się spojrzenia,
w nich pogarda, współczucie, słowa oburzenia,

Stoi skromnie, cicho, z bólem sobie znanym,
smutek chowa w oczach, na wpół zapłakanych,

Nagle, do skostniałej dłoni, ktoś monetę wkłada,
zrozumienie i litość, ze współczuciem się wkrada,

W oczach rośnie nadzieja, może nie ostatnia,
może ludzka dobroć, nie jest zbyt dostatnia.

Tym, którzy uczciwie żebrzą ...

autor

Mariusz Młotkowski

Dodano: 2009-03-09 08:46:47

Ten wiersz przeczytano 747 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie