Proza

Przeczytalam kiedyś pewną kartkę z pamiętnika. Dziwne, mi się też przytrafiła identyczna sytuacja.
Oderwałam wzrok od starannie ułożonych przez purpurowy tusz liter. Wyczułam gdzieś w oddali napływ łez.
Mi także pewna osoba zarzuciła brak posiadania czekogolwiek.
Ta osoba z pewnością nie wie co to równowaga umysłu. Lektura BhagavadGity byłaby dla niej niezbędną receptą.
Zgadzam się, nie mam wielu rzeczy, materialnych, złudnie długoterminowych, ale mam przyszłość w swoich rękach i to nie tylko swoją przyszłość.
Pomimo wielu osób wokół nie potrafi na płaskiej powierzchni w słoneczną pogodę samodzielnie się utrzymać na nogach. Ja zaś idąc samotnie deszczową nocą potrafię przejść przez las pełen wystających z ziemi korzeni i różnego rozmiaru szyszek leżących na ściółce zachowując pionową postawę ciała.
Autorka kartki z pamiętnika także jest do tego zdolna. Jesteśmy ze sobą duchowo bliskie, metafizycznie podobne do siebie. Ktoś powiedział, że identycznie myślące osoby o zbliżonej biografi nie znajdą drogi do porozumienia, jednak zawsze mają swój wspólny mianownik.
Tylko Neofita potrafi zarzucić nieposiadanie czegokolwiek komuś kogo nawet nie zna, komuś kogo przeszłość jest na tyle dla niego niezrozumiała że mogłaby być siostrą śmierci.
Westchnęłam głęboko starając się nie wracać do tego co było, co nie runie kolejny raz, do tego co już nie wróci.
Sprawiedliwy czas, obiektywny, zabiera i daje poszczególne dni w najbardziej odpowiednim momencie.
Mam czas
Mam grunt pod nogami
Mam mozliwość oddychania
Mam mozliwość snu, nawet zdala od toksycznej cywilizacji
Mam przy sobie BhagavadGitę
Mam siebie
Mam słońce i księżyc nad głową
Mam ciepły i zimny wiatr wokół
Mam ptaki które budzą mnie swoim anielskim śpiewem.
Mam więcej niż Neofita
Mam tyle ile mi trzeba.

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2019-10-05 Dodano: 2019-10-05 10:53:16

Ten wiersz przeczytano 1934 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Toniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie