Proza

Nie nastawiłam budzika. Obudzić się trzeba samemu, nikt nie zmusza nikogo do oddechu, do ruchu... do życia. Kiedy otworzyłam oczy w pokoju było pełno światła. Pozytywnego słonecznego światła. Wzięłam głęboki wdech trzymając prawą dłoń na klatce piersiowej. Miałam w sobie naturalną energię. Wstałam i otworzyłam okno. Słychać było śpiew ptaków. Postanowiłam na chwilę zatrzymać czas, aby życie nie uciekło mi spod nosa. Za oknem codzienny niedoceniony widok. Kilka drzew, dwa bloki stojące jeden obok drugiego, ławka, jak zawsze pusta, zielona krótkoskoszona trawa, osiem samochodów na parkingu, każdy innnego koloru i marki.
Przeszłam do kuchni, zaparzyłam owocową herbatę po czym odkręciłam duży słoik miodu. Po wegańskim śniadaniu wyszłam na spacer.
Rutynowa forma medytacji, preferowana wśród Bhaktów.
Ludzie ciągle gdzieś się śpieszą, gonią za korzyścią, za mało czasu na miłość, na oddech na życie, idąc wolnym krokiem liczyłam mijające mnie osoby.
Jednej wypadły klucze z niedopiętej skórzanej torebki, ktoś przebiegł na czerwonym świetle aby nadążyć za wskazówką zegara. Następny wyścig do autobusu, bitwa o miejsce na drodze i chodniku.
Spokojniej.
Brakuje czasu na oddech na bycie z kimś, na życie. Te materialne dobra nie są wieczne, one są iluzją.
Samochód, firma, pociąg cyfr na koncie bankowym, to wszystko przeminie, nawet ciało, ciągle upiększane, farmaceutycznie modyfikowane, ono też ma swój limit.
Jedyna dusza żyje wiecznie.
Idąc przez park spotkałam mojego przyjaciela, wysokiego podróżnika o złotym sercu.
-Dobry wieczór
Przywitałam się grzecznie
- dobry wieczór, która jest godzina?
- za dwie minuty wybije dwudziesta
Złapał się za głowę
-za szybko
- zdecydowanie
Poszedł dalej nie odwracając się za siebie.
Muszę też kiedyś spróbować.
Wróciłam do domu, zbliżyłam się do ściennego kalendarza i z trudem przesunęłam niebieskie okienko w prawo, o jeden dzień.
Ułożyłam notatki na półkę.
Leżąc w blasku księżyca łowiłam wspomnienia, te dobre i te złe.
Trzeba się czasami zatrzymać aby żyć.
W wyścigu szczórów nie ma mety.
Ludziom brakuje czasu, na miłość na oddech,
na życie

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2019-10-09 Dodano: 2019-10-09 13:11:24

Ten wiersz przeczytano 1544 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Obrazkowy Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie