/proza/ nauczka

Dla każdej mamy

„Nauczka”
Wczoraj był czwartek. Niby zwykły dzień, a jednak wydarzyło się coś dziwnego, bo zamieniłam się z mamą rolami - tak jak w teatrze. A było to tak...
Mama zadzwoniła do mnie kiedy jadłam obiad barze z przyjaciółkami.
- Posprzątałaś w pokoju? –zapytała, chodziaż dobrze znała odpowiedź i wcale nie była z niej zadowolona.
- Yyyy… - nie wiedziałam co mam jej odpowiedzieć.
- 4 razy ci powtarzałam! Zaraz przychodzi pani fryzjerka i co mam teraz zrobić?
- Zamknij pokój nie otwiera drzwi kiedy fryzjerka będzie w domu. – Powiedziałam olśniona.
- No jasne! A jak będzie chciała do niego wejść? To co mam zrobić?
- … Nie wiem. Wymyślisz coś. Musze kończyć. Pa! – Rozłączyłam się, ale wiedziałam, że zaraz znowu zadzwoni.
Później strasznie się z mamą pokłóciłam o to, że nigdy jej nie słucham, nie pomagam jej itp. Kiedy wracałam do domu na moim ramieniu usiadł mały, śliczny, kolorowy ptaszek i wręczył mi buteleczkę z zielonym płynem oraz dołączoną do niego karteczkę z napisem: „WYPIJ, A DOWIESZ SIĘ JAK CZUJE SIĘ TWOJA MAMA”. Wypiłam. Nagle świat zawirował, a ja znalazłam się w domu. Zauważyłam mamę w moim ciele. Podbiegłam do lustra i zobaczyłam mamę, to znaczy mnie, mnie, ale w ciele mamy.
- Co się stało?! – Zapytała mama.
- Czemu jestem tobą?! – Zapytałam.
- Yyyyy… - Co wam jest? – Zapytał tata, który był świadkiem niecodziennego wydarzenia.
- Toto, pomocy! – krzyknęłam podbiegając do niego. To bardzo go zdziwiło, ponieważ nie wiedział dlaczego mama mówi do niego „tato”.
Kiedy już wszyscy ochłonęliśmy i w miarę wyjaśniliśmy co się stało ustaliliśmy plan działania:
Mama odwoła wizytę fryzjerki, a następnego dnia pójdzie za mnie do szkoły, tata będzie udawał, że nic się nie stało i postara się wcześniej wrócić z pracy, a ja zostanę w domu. Następnego ranka zanim mama poszła do szkoły kazała mi posprzątać cały dom, ugotować obiad, zrobić zakupy i postarać się z nikim nie rozmawiać. Ja kazałam mamie zamykać się na przerwie w toalecie, siedzieć cicho na lekcji i ignorować chłopaków. Tacie udało się wrócić o 14:30, a mama wróciła do domu po 16:00.
Po obiedzie, który sama ugotowałam i wszystkim bardzo smakował w jednej chwili ja byłam znowu sobą, a mama mamą. Ucieszyłyśmy się bardzo. Mama przyznała mi rację i przeprosiła za to, że nie wierzyła mi kiedy mówiłam jej co dzieje się w szkole, a ja przeprosiłam ją za to, że jej nie pomagałam i nie słuchałam jej.
Teraz już wiem, że trzeba pomagać mamie, nawet wtedy gdy o to nie prosi. Mam nadzieję, że już nigdy nie zamienimy się rolami, bo wiem, że bycie mamą jest trudne i męczące. Już zawsze będę pomagać mamie!

autor

Zuza Jarocka

Napisany: 2014-05-26 Dodano: 2014-05-26 20:27:14

Ten wiersz przeczytano 2696 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Rodzina Okazje Dzień Matki

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie