Proza poetycka Upadła kobieta

Na zawsze zapamiętałem ciebie w tej pozie
oświetlonej tandetnym, ulicznym neonem,
wyobrażającym siedmiomilowe buty.
Twoja natura.
Uwidoczniła się wtedy
i do dnia dzisiejszego pozostała;
niedostępna, opiekuńcza, dzika i kocia ...
Rozmyślałaś w skrytości parku - tyle czasu -
co mogłaś począć ze swoim obecnym życiem?
Tamten był twoim pierwszym i ... poczęłaś syna ...
Potem obróciło się, jak w kalejdoskopie :
miłość, nienawiść, gorycz, tęsknota, bałagan.,
a w końcu ruina ogniska domowego
wygnała ciebie ponad trzysta kilometrów stąd ...
Byle dalej, byle zatrzeć w pamięci ślad
po chaosie zastałym w opuszczonym sercu ...
A jaki ślad pozostał po twoich marzeniach?
Rodzinny dom, przyjaźnie, układy, kontakty ...
Wszystko stracone, to jak źle wybita piłka ...
- - - - - - - - - - - - - -
Neon , jakich wiele . Buty , jakich tysiące ...
Tandetna ta reklama miała zaszczyt świecić
W nocy twojego ostatecznego upadku.

Jedno z nielicznych moich przemyśliwań... a miałem kiedyś koleżankę.

autor

tajga

Dodano: 2006-01-25 00:27:30

Ten wiersz przeczytano 784 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie