proza życia
do ust mnie nieś i dław, zachłystuj się nim zostawisz mnie jak pełen resztek stół..
Pusta kartka
Kropka
Nie samym chlebem człowiek żyje.
Może i nie samym, ale głodna jestem.
Lubię chleb.
Jego miękkość i zarazem chrupkość -
napełniam usta, oczy, węch.
Stwarzam się, przetwarzam.
Nie samym chlebem człowiek żyje.
Więc czym?
Kroplą rosy o poranku,
wiatrem figlarnym co smaga twarz,
oddechem ziemi,
corocznym zmartwychwstaniem zieleni?
Lubię twoje oczy.
Są takie głębokie -
widać w nich błękit nieba,
szum fal rozbijających się o skały,
szarość chmur przed burzą,
brzask jutrzenki,
pomarańczowy smak brzoskwini.
Tym żyję, rodzę się,
jem, oddycham,
umieram.
autor
polik
Dodano: 2011-10-20 18:38:36
Ten wiersz przeczytano 546 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
"Tym żyję, rodzę się,
jem, oddycham,
umieram"
tak, niewiele trzeba do szczęścia, tylko trzeba
nauczyć się cieszyć tym co jest :-)
Tylko umieraniem się nie żyje. Ten smak chleba, jego
zapach, to jest to co mnie zachwyca :)