Prywatny zakątek ciszy

Samotność, która dotyka powietrze,
Nosi moje imię.
Dłonie pragną dotykać Ciebie,
Lecz w mroku błądzą donikąd.

Cisza moja płacze krzykiem,
Maluję obrazy, na których pełno Ciebie.
W sercu mam prywatny zakątek marzeń,
Taką swoją ojczyznę.

Gwieździste niebo mi przyjacielem,
Wyciągam swoje dłonie po gwiazdy.
Dźwięki ciszy zamienię w melodię,
A gorycz serca w złoty piasek.

Spalę pragnienia ukrytej tęsknoty,
Rozplotę smutki z warkoczy wspomnień.
Namaluję obraz bez Twojej twarzy,
Zastąpię go innym spojrzeniem oczu.

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2007-01-04 Dodano: 2007-01-05 00:04:45

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie