Przeciwieństwo życia

Dla babci...

Wypłynąłem na głębię oceanu
betonowych domów.
Przechadzam się po brukowych chodnikach
ograniczonymi ćwierćokrągłymi krawężnikami.
Rozglądam się po szarych oknach
i widzę te zmęczone życiem twarze,
czekające na koniec swego żywota.
Wegetujący męczennicy swej duszy,
mroczni jeźdźcy przestworzy.
Celem ich cierpienie i cielesna męka.
Plątanina kabli i elektroniczne pudło
połączone z resztką życia nie pozwalają im ukoić swego cierpienia.
Z oczu ich łzy proszące płyną, o litość, o ułaskawienie.
Leżą wśród białych prześcieradeł
i beznamiętnych ścian od piętnastu lat,
nieruchomo, bezwstydnie, cicho, jakby byli głusi.
Oczekują dnia ostatniego,
w nadziei że już nie wrócą.

autor

pawwwel

Napisany: 2008-01-01 Dodano: 2009-01-02 00:12:05

Ten wiersz przeczytano 796 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie