,,Przeczytaj mnie,,
Spowiedź dusz unoszących się nad
w pełni dnia w śmierć
dotykam cię twoje skrzydła we krwi skąpane
od tęsknoty za żalem.
Już pół mrokiem zasnęłaś
lecz nadal drżysz tonąć w mej łzie
wybacz stęskniony tulę twój list
z osamotnienia fotografii.
Zaszywam swe usta powietrzem
papierowo mglistym
twój tanieć nad porankiem słońca nikłym
mglisto czystym.
Okna zapłakują się od tego dnia
raz na rok
a kwiaty we wnętrz domu
więdną ku śmierci
usychają w proch się obracają.
Czasem porywasz mnie nocą
i zabierasz do siebie bym trzymał twoją
dłoń
nad zaspanym nocy pyłem
nad miłością z rzeczywistością
z gruntu nijaką.
Usypiam w pełni pusty
nad twym grobem
tak bliżej mi do ciebie
tak bliżej mi do siebie.
autor
Sober
Dodano: 2008-11-26 00:01:18
Ten wiersz przeczytano 1073 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Przejmująco bardzo
Prawdziwą wartość drugiego człowieka odkrywamy
dopiero wtedy, kiedy już go nie ma. Jak skarb, który
trzymało sie w dłoni, ale bezwiednie pozwoliło mu się
wyślizgnąć przez palce,bardzo smutny wiersz ale
również bardzo piękny
duzo emocji , smutnie jednoczesnie
przepieknie.pozdrowienia
... bardzo poruszający wiersz, niezwykły opis sennego
spotkania z ukochaną osobą, która odeszła. Pozdrawiam!
Bardzo wymowny aż mnie udzielił sie ten smutek
.......niezwykly dobór słow....
tęsknota i obecność Miłości to smutny wiersz wzrusza
klimat jest piękny Na tak!
Tragiczna miłość godna opiewamia przez Szekspira