Przed Inauguracją Wszystkich...

Przed Inauguracją Wszystkich Świętych




Przed finiszem październik zmelancholnił, zachmurzył,
jakby pragnął przypomnieć, jak ulotne jest życie,
nim staniemy przy grobach w Wszystkich Swiętych, w Zaduszki,
jak co roku biegamy po marketach i giełdach.

Kupujemy wiązanki wielobarwne,
jesienne,
znicze, wieńce, stroiki, zadumane aniołki,
chryzantemy dostojne, purpurowe złociste,
zabieramy ze sobą i jedziemy na cmentarz,

Zamyśleni, zmęczeni przy mogiłach stajemy,
wspominając najbliższych, zaczynamy porządki,
trzeba posprzątać liście, idą w ruch miotły, grabie,
na marmurach, granitach, tańczą ścierki i gąbki

Tak jak stół wigilijny, przyozdabiamy płyty,
układamy w wazonach chryzantemy puszyste,
jeszcze wieniec i stroik, bielusieńki aniołek, 
zamiast gorącej strawy zapalamy lampiony,

W końcu w ciszy, w zadumie zaczynamy modlitwę,
myśl do nieba się wznosi, powracają wspomnienia,
nieskończone rozmowy, pożegnanie ostatnie,
odtwarzamy w pamięci wszystkie przeżyte chwile.

Upływają godziny, coraz ciemniej wokoło,
nie do wszystkich dotrzemy, tak jak ptaki wędrowne,
hen poza granicami snem wieczystym zasnęli,
dziadek gdzieś na Syberii, kuzynka w Argentynie.

Wiatr niczym greckie Hiady opłakuje umarłych,
szepcze Zdrowaś Maryjo, wieczne odpoczywanie,
zmarłym ofiaruj Panie, a światłość wiekuista,
niech rozświetla im drogę do niebiańskiej krainy.


Ty-y. dn: 29.10.2019 r.

/wanda w./ 

autor

wandaw

Napisany: 2019-10-25 Dodano: 2019-10-29 20:58:03

Ten wiersz przeczytano 1950 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie