Przed wyjściem ze snu

Zbliżali się do siebie. Patrzył prosto w oczy, to znów
na postać i znowu twarz, jakby wcześniej jej nie widział.
I ta cisza. Razem mieściły się w jego objęciach, nie wiedział
kto kogo przytula. Rozmowa trwała lecz gdzieś w środku.

Tak musi być z drzewami. Drzewo nie słyszy drzewa,
i w lesie i w parku. Drzewa są jak sny, w których głosy
wychodzą z korzeni i kończą się w gałęziach, nigdy
niewybudzone.

Szedł na ścianę w lekko oświetlonym pokoju, na wiszące
okno bez framug, może szklane drzwi. Zimne lustro.
Przylgnął ciepłym policzkiem.

autor

bona druga

Napisany: 2008-07-21 Dodano: 2008-09-05 15:50:40

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie