Prze(d)świty

Wieczór w półcieniu, kardamonowy
z zapachem gorącej cytryny w powietrzu
Szelest kartek, miękko wymieszany
z ciszą i odrobiną psich oddechów
pomruczeń stękająco świszczących,
pełnych wspomnień szczeków, biegów, rozbiegów
Dzień za Wenus się schował, zmęczony
zmitrężony czasopędem od świtu
Mieszał płacz z uśmiechami, doprawiał
coś pokrzyczał, poszeptał, rzucił żartem
Posłoneczniał dmuchawcami na wiatr
Ni sekundy nie usiadł, szedł w zaparte
Teraz śpi, oddał czas elegantszej
w koronkach o biodroskrętnej naturze
alabastrowej żądz konsultantce
Królowej ukrytych fantazji i wzruszeń
gorących ud lubieżnie muśniętych
ustami na samym skraju aksamitu
Gwiazdy bledną, wpuszczają przedświty
Osuwają się resztki sennych klifów

autor

NocnyWilk

Napisany: 2020-03-29 Dodano: 2020-03-29 00:50:54

Ten wiersz przeczytano 1049 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie