Przedwieczny strażnik

Prastary, wielki smok bierze oddech,
Strzeże twego serca,
Żal w jego wnętrzu uśmierca,
Walczy dzielnie z jego wielką siłą,
Wyrywa jego korzenie, aż drży dusza,
Trzymając go w paszy unurza się pod ziemią,
Grzebiąc żal w mogile, gdzie złe moce drzemią;

Teraz wzlatuje wysoko do nieba,
Dobrze wie czego twemu sercu trzeba,
Zeskrobuje szczyptę radości z anielskich skrzydeł,
I znów wnika w twoje serce niczym rydel,
Zastępuje żal skradzioną radością,
Rozsypuje ją w wielkiej pewności,
Byś nie zapomniała jak smakuje życie wiedzione w miłości;

Wyciągasz ku niemu dłoń w podziękowaniu,
Dotykasz nieśmiało jego smoczej paszczy,
Przybliżasz do niej swoją twarz, całujesz,
Szczerze miłujesz i czujesz jego niezwykłe ciepło,
Błagasz aby przy Tobie zostało, nie uciekło,
By nie wrócił żal niosący piekło;

W przedwiecznym smoku widzisz strażnika,
W tobie żyje, trwa, krąży i przenika,
Wiesz, że cię nie opuści, nie przeminie,
Jak przemijają z czasem najtwardsze kamienie,
Kiedy nic ci już nie zostanie,
On cię nie opuści, nie odleci, nie ustanie,
Byś mogła czuć co znaczy wieczne kochanie.

(1 lipca 2011)

autor

Marcin Piśmienny

Napisany: 2011-07-01 Dodano: 2011-07-01 17:07:46

Ten wiersz przeczytano 363 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie