Przemijanie...

Moje życie wkrótce przygaśnie,
jak światełko żarzącego się płomienia.
Młodość moja w światła cieniu zaśnie.
W ciszy i samotności, szukając ukojenia
zagłębiam się w mojej starości.
Uciekam w szarość cienia.
Me oczy kryształowe w mej młodości,
jak dwie pochodnie błyszczące, rozpalone.
Dziś smutne, zmęczone i zagubione.
Spod powiek na świat w zadumie patrzące.
Ciało me starcze, zwiędnięte jak liść jesienny.
Niegdyś aksamitne, delikatne, gładkie,
tkliwe jak piękny kwiat wiosenny.
Zaszywam się w swojej starości,
po drodze gubiąc swoje życie.
Chcę jeszcze schwytać młodość,
lecz ręce me już niewładne,
nieporadne i jak osika drżące.
W ostatnim geście na próżno wołające.
Wspominając dzisiaj chwile młodości,
zasypiam, zapadam się w głąb ciemności
i znikam, niknę w swojej starości...

autor

Margit34

Dodano: 2008-10-07 18:14:30

Ten wiersz przeczytano 757 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie