Przepis na szczęscie

Dotykam tafli istnienia
Ocieram się o absurd
Stawiam czoło Goliatowi codzienności.

Igram z ogniem
Zaspokajam ciekawość
Przekraczam bezkres istnienia.

Widzę kolor wody
A w niej twoją twarz
Uśmiechasz się.

Opuszkiem palca dotykam tafli
Nie chce zakłócić obrazu
Jedna zmarszczka na wodzie.

Szczęście to absurd jest tylko chwilą
Stanem krótkotrwałym niczym
Spokojna tafla wody.

Lecz czego nie zrobię dla tej jednej chwili?
ZROBIE WSZYSTKO! JESTEM PEWIEN!

Twa twarz na wodzie, woda w szklance.
Powoli napełniam niewielkie naczynie.
Przelewam w nie swoją gorycz, szczęście,
Rozczarowanie.
Woda w szklance jest kwintesencją mnie.
CHCĘ KOCHAĆ WIECZNIE! Chcę w wieczności
Zatonąć. Jeżeli miłość daje szczęście a szczęście
Jest marną chwilą to kochaj wiecznie, aby wiecznie być szczęśliwym.

autor

Philozophus

Napisany: 2007-12-16 Dodano: 2007-12-26 00:00:37

Ten wiersz przeczytano 1128 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie