Przeprowadzam się do sieci

Zepsuliśmy już, co było do zepsucia.
Zniszczyliśmy już, co było do zniszczenia.
Poplątane życia, sens z nich gdzieś umyka
niczym chmura smogu rani niebo do kosmosu.
Matka ziemia już ma dosyć tego świata
gdzie pałęta się zbyt wielu walcząc wciąż
o ostatni okruch chwały pośród ścierwa.
Wciąż się rodzą nowi
każdy ma nadzieję głupią mieć i być.
Własne światy tworzy każdy pod kopułą.
tyle namiętności w niej, że już za ciasno.
Lecz istnieje przecież nieograniczony
świat fantazji w sieci realizowany.
Tam jest bank - bank uczuć
i grobowiec kiedyś, gdy
sami z siebie bez wyjątków
skolonizujemy Internet.

autor

Wiwern

Napisany: 2009-06-03 Dodano: 2009-06-03 18:26:59

Ten wiersz przeczytano 852 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie