Przestroga

Mówiła matka

synowi swemu,

by wzorem człowieka był.

Żywot swój cały

w dobroć przyodział,

wedle matczynych przykazań żył.

Lecz i jego pora

wkońcu nadeszła,

siła bezwzględna i zła.

Chociaż był dobry,

nikogo smutek

przy nim nie zastał,

i ładny pogrzeb miał.

Bo wedle śmierci

każdy ten sam,

zawsze ta sama gra,

co później się działo

co przyniósł czas

nikt nie opowie nam.

Albowiem rodziną dość sporą

za życia się cieszył,

a dobytek też niemały miał,

wnet nikt nie pamiętał

kim był przed śmiercią,

jaki majątkowi pisany plan.

Przylazły sępy,

gdyż mięso wyczuły świeże,

wróble, kruki, wrony złe,

nawet nietoperze.

Zjadły wszystko,

nawet kości,

bo przecież każdy wie,

po śmierci jemu

dawny majątek

więcej nie przyda się.

Bajeczka krótka,

lecz morał swój ma.

czy dobry,

czy zły,

i tak przyjdzie ten sam kat.

A kochana rodzinka,

strzeż Boże przed taką,

chętniej przytuli pieniądze,

niż miłość wszelaką.

Weź zatem przestrogę do serca,

czytelniku jeśliś młody,

nie pozwól tak łatwo

by zeżarły Cię wrony.

autor

Kejti

Napisany: 2017-03-21 Dodano: 2017-03-21 12:38:08

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie