Przeszłość jest ruiną

Na ruiny z dzieciństwa spoglądam
wszystko szare
kolor wyblakł
jak życie kruche i bolesne

Drzwi do nowego królestwa
tam noc miesza się z błotem
czy dzień wstaje radosny
tego się nie dowiem

Gdzie jej dom był
w zaroślach pomarszczonych chwil
bezwstydne noce dalej wkradają się przez okno
na oścież zamknięte

Już tylko obraz malowany ręką matki
straszy teraźniejszość że może być dobrze
że może być lepiej
lub nie zdarzy się nic więcej

Przejdę się drogą ciotek wujków babci dziadków
w sadzie gdzie jabłonie kwitną tylko w maju
wykopię grób przeszłości
bo nikt tego nie zrobił
w pulchnej świeżej ziemi głęboko zasadzę
może jeszcze coś z tego wyrośnie

https://picasaweb.google.com/monika.b.walczyk/PrzeszOs cJestRuina

autor

Nienelle

Dodano: 2011-08-01 22:25:54

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie