przez mgłę

idąc przez życie z pamięci darem wiem że to największy mój skarb

idę
zieloną nieskoszoną trawą
zaglądam pod każdy krzew
szukam cię lecz

mgła koniczyny przysłania wzrok
nie mogę znaleźć
nie patrzę już

szkoda mych oczu męczyć
życie schowało swą twarz
próbuję uciec przed
za głosem intuicji której
uczyłaś mnie tyle dni

nie wiem
jak ty to robisz że zawsze wiesz
a ja
wciąż tylko staram się
lecz obraz traci brzeg

w pół śnie

zawsze z pamięci blaskiem i wielkim podziwem dla Ciebie

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 2007-04-08 Dodano: 2007-04-11 22:18:30

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie