przy smakolubnej woni kawy...

nagły błysk materia wciska się w działanie
kubek nęci smakolubną wonią kawy
wstaje z wolna dojrzałością skrzeczą ścięgna
dobrze byłoby je oddać do naprawy

zmarszczka dzieli gładkie czoło niby miedza
szpachla kremu oko czujne z tropu zbije
grawitacja twardo trzyma świat w poziomie
jednak balast z nocnej zmiany gniecie w szyję

sroka znowu się na czubku zgrabnie kiwa
ogon sterem skrzydła żaglem świat się kręci
stoję w oknie pełnym firan drapowanych
i do kroku kolejnego zbieram chęci

w głowie pusto myśli spadły na parapet
łazikuję po konarach za dźwiękami
z których każdy lekko ucha rant uderza
on kołnierza brzegów fałszem nie poplami

autor

niezgodna

Napisany: 2020-05-30 Dodano: 2020-05-30 09:16:46

Ten wiersz przeczytano 932 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie