Przybysz

Czy słyszał kto o strasznym władczym panie,
Co go wszyscy prosili, wygłaszali swe błaganie?
Czy może zacząwszy od stóp paru i brodzie siwej,
Zacznie, kto kojarzyć, o jego sławie dziwnej?

Rozstąpiwszy wrota zamku królewskiego,
On w historii zapisany, on obalił Dostojewskiego!
Słowem, nie czynem. I wy to dobrze wiecie,
Bierz bracie, gdyż to on wiedzie prym w świecie!

Wraz z wiatru i śniegu chmurą wszedł pan,
Jeden zamku właściciel krzyknął – drań!
Wołanie i krzyki nic pomóc nie mogły,
Gdy pan tylko chciał wygłosić swe modły.

Przyklęk przy Maryi i począł swą rozmowę,
Gdyż to Bóg odnajdywał w nim tą trwogę!
Wstał i usiadł przy stole, gdzie czeladź się gościła,
Dla przybysza trochę jadła, przecie nie będzie mość pościła!

Pan Wyciągnął pergamin i kałamarz, począł pisać,
Czeladź ino patrzała jak pan pojął pismo znać.
Nie długa chwila minęła, jak pan wyruszył,
Zostawił pergamin z poezją, której nikt nie ruszył.

Kawałek pergaminu obwieścił wszystkim:

Jeśli kto pamiętać będzie alochtona,
Niech ja z głodu na pustyni skonam,
Otworzę wszystkie zamkowe wrota,
By dostać się do waszego marnego żywota!

A kto miecz posiądzie,
Niech skonam na tym lądzie,
Bo jam jest przybyszem –poetą,
A wy witacie ludzi marną monetą!

autor

Szefol

Napisany: 2005-02-16 Dodano: 2005-02-16 13:19:40

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie