Przychodzisz,odchodzisz...

Powoli budzisz
me stęsknione
ciało
z letargu,
wskrzeszasz
wyczerpaną duszę
i kochasz,
tak jak kiedyś.
Powtarzasz
zdanie po zdaniu
słowo po słowie,
sylabę po sylabie,
ile dla Ciebie
znaczą
moje uczucia i myśli.
Wierzę Ci
tak jak
Ikar wierzył
w doskonałość
swoich skrzydeł.
Tak jak on
dumnie
wznoszę się w górę,
podziwiam naszą
piękną i drogocenną
miłość.
Upajam się
Tobą,
sobą,
nami...
I tak jak on
nagle,
bez uprzedzenia
i przygotowania
spadam
w dół,
bo wzbiłam się
za wysoko.
Chciałam
mieć za dużo,
nie pomyślałam
o konsekwencjach.
Spadając na ziemię
rozbijam
nadzieję i wiarę.
Roztrzeskując się
powracam
do rzeczywistości,
która
znów bez Ciebie
wydaje mi się
ciemniejsza
od nocy,
głębsza
od oceanu,
nieprzejednana
i beznamiętna.

autor

Ewela88

Dodano: 2009-04-16 22:10:59

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie