Przycieś

igła w podwalinach, niedostrzegalne ziarenko
leżące u podstaw. czym się stanie? rylcem żłobiącym
nowe prawa, kodeksy? mizerykordią
która skróci męczarnie opiekuńczego bóstewka?

czuję że dom, paradoksalnie
jest jeszcze zbyt stary
by wyrosło w nim naprawdę Złe

boję się zedrzeć tapety, skuć tynk
jeśli dokonam jakichkolwiek przeróbek
- rozkrzewi się, czortostwo, obrodzi

a gdybym naznosił antyków
(puszki pełne trzydziestoletniej muzyki
weki pełne zdjęć w zalewie octowej
się nie liczą)

porozwieszał pajęczyny, szare girlandy
- czy czas stanąłby, choć na krótko
albo zaczął spowalniać?

wiem, myślę życzeniowo
nie sposób odczarować chałupy.
łączy mnie z nią ostrze, cienka lina

jeśliby ją przerwać
ktoś się zbudzi ze snu
w oczy wbiją mu się metalowe drzazgi

autor

Florian Konrad

Napisany: 2018-07-18 Dodano: 2018-07-18 23:27:09

Ten wiersz przeczytano 2292 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Na dobranoc Okazje Ślub i Wesele

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie