Przydrożny chrystus

Sonet 13 zgłoskowy. Ma dwa zakończenia. Zapraszam do głębokich przemyśleń.

Do cytadeli włości swego innowiercy
Przez mętne rzeki bystre aortą się wprasza
Choć tchniętych gwiazd dwanaście strzeże boskiej twierdzy
Chwały rogu nie słucha ten syndrom Judasza.

Objawia nam łaską prawdy rozpostarte
Twórcze Logos na skrzydłach pegaza niemego
A tutaj ciszą sieją więc zburzyć tę Sparte!
Żadnej pociechy trwałej dla mesjasza tego.

Narodzony witany kielichem i tańcem
Nadziei nie zatraca pustelnik niechciany
Istotnie jest wszechszczęściem w nas ukrzyżowanym

1.Lecz skończy ubaw grzeszny, zderzy Księżyc ze Słońcem
Wtem przyjdzie czas ,że berło ojcowskie pochwyci
I wszem aniołom rzeknie: Veni, vidi, vici!

2.Kiedy światłość nastanie i czas padnie krańcem
Waga sprawiedliwości posępnie ukaże
Kto był godziwym serca swego gospodarzem.

Dziękuje Ci michau to bardzo miło z Twojej strony, że zdecydowałeś się wreszcie na uzasadniony komentarz. Poprawiłem, choć muszę przyznać, że się nie rozumiemy. Ok to nie miejsce na dyskusje.

autor

Damian Rabażyński

Dodano: 2009-02-17 00:02:41

Ten wiersz przeczytano 1688 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Sylabiczny Klimat Wrogi Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie