PRZYGODY MARTOSŁAWY- Z SERII...

Martosława sobie szła, w ciemną noc gdy była mgła...
było strasznie w ciemnym borze, Marta myśli o mój Boże..
co to będzie, gdy na zakręcie cos mnie złapie i w szpony wplecie..
lecz nie lękała się nic a nic, i pokicała dalej kic kic
nagle rozgląda się i nie wierzy, patrzy... i stoi obok wielkiej wieży.
zaciekawiona wytrzeszcza oczy, i w stronę wieży szybkim pędem kroczy
w kieszeni tylko ma harmonijkę, a w lewej dłoni szkolną linijkę
i nie zważając na żadne rzeczy, idzie... a w oddali coś skrzeczy...
piszczy i kwiczy-a Marta nie miała przy sobie obronnych biczy
doszła do wieży, strach w oczach drzemał, na odwagę zaśpiewała HEJNAŁ.
zacisnęła zęby( ciekawość większa niż strach)- weszła do środka......
a drzwi za nią- BACH.....
dopiero wtedy obudził się w niej prawdziwy strach..
lecz nie było wyjścia- pułapka zastawiona, została tylko wieża i ona..
poszła ciemnym korytarzem, na ścianach pajęczyny, obok- ołtarze...
ciągle coś skrzypiało i zimno przeszywało, ale na razie nic się Nie Stało
idzie.. ręce drżące wielce, zatrzymała się przy dziwnej butelce...
patrzy i przygląda się ( fioletowy flakonik), obok stał drewniany Konik
nagle bum- trysnęły iskry i dym szary, Marta nie wierzy, że to są czary
z butelki wypada jakaś postać mała, ni to zielona ni to jakaś biała...
mały potworek o ładnej buzi dał Martosławie od razu buzi
ona zaskoczona- wyciera usta- rozgląda się wokół a komnata pusta...
przeciera oczy z niedowierzania, nie wie jakie ma podjąć starania
poszła lewym korytarzem, przeszła pod jakimś czarnym witrażem...
wchodzi i patrzy w komnacie ciemnica- siedzi na stołku jakaś diablica
czy diabeł - nie wiadomo, ale siedzi nieruchomo...
podchodzi, bo cóż teraz czynić ma przecie, i do diabełka coś tam Plecie
a diabeł wąsa podkręca zuchwale- ze strachu Marty nie robi nic wcale
złapał ją szybko za rękę lubieżnie- tak jak diabełki to Robią Drapieżnie
a Marta w szoku już prawie kona, nagle wyciąga z kieszeni batona...
diabełek patrzy- cóż to za dziwy- czy to jest baton taki prawdziwy?
,,w reklamie widział jam te cudeńka, ale na żywo nie ma maleńka"
,,dajże mi gryza jednego a oddam Ci syna swego..
Marta dumała bo uciec chciała.... syna nie znała, lecz poznać chciała
więc batona mu dała..
diabeł wrąbawszy szybko batonik, zawołał głośno: gdzie jest Anabolik?
synu przyodziewaj szybko swe szaty, i zabierz Martę do swojej komnaty..
Marta przetarła tylko swe lica, aż ją porywa nagle diablica..
zazdrosna jedna o Anabolika, krzyczy ze nie odda nawet za gruźlika
a ze Marta karate umiała, diablicę szybko pokonała..
i z diabłem Anabolikiem- szybko do komnaty podążała...
zrzuciła szaty, diabeł cały w dreszczach, tak się napalił....
że się cały spalił
a Martosława przez okno -- siup- i koniec wyprawy...
tyle z tej wyprawy było zabawy..
a potem po drodze do domu zapomniała, że lampę Aladyna w kieszeni Miała
ale to już inna historia…

autor

LENABLACK

Napisany: 2007-01-22 Dodano: 2007-01-23 00:58:46

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie