Przyjaciel

... nie ma takiej drugiej osoby ...

Ogień wciąż płonął i niszczył wszystko
Ludzie w strachu wpatrzeni w ognisko
Szukali dwóch kumpli co w ogniu zostali
Oboje w przyjaźni swej pozostali

A oni tam byli przed śmiercią cierpieli
Już odchodzili już oniemieli
Ale jednak to coś pozostało
I im rozumu nie odebrało

Jeden drugiego wziął na barana
Wspomnieniami razem tańczyli kankana
Razem przez życie razem przebyli
Razem płakali razem sie uczyli

Wyniósł go na zewnątrz z piekła
Jeszcze idąc krew mu wyciekła
Umarł ratując swego brata
Gdy śmierc zabrała go do kata

Razem się rodzili, przeżywali młodośc
Dziewczyny, szkołę, tłumili razem złośc
Dotarli w końcu swego krótkiego życia
Do końca romansu i niewdzięcznego bycia

Stworzyli co Bóg dał człowiekowi w nadziei
Że ten w dobrej sprawie życie swe zmieni
Oboje jak bracia bez ustanku w walce
Mieli wspólne życie, czas, chwile i krańce

W dobrych i złych czasach żyli
Na złośc jednak nie traclili chwili

Jak masz szanse to spójrz wewnątrz siebie
Zapytaj swego serca popytaj tez w niebie
A odpowiedz sama przyjdzie do głowy
Bowiem nie ma takiej drugiej osoby

... a jednak nie wszystko jest różowe ...

autor

BoRo

Napisany: 2006-09-17 Dodano: 2006-09-17 13:44:36

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie