Przyjaciel

Mój przyjaciel to kartka papieru.
Jest biała i czysta,
bez skazy ludzkich ułomności.
Przyjmie wszystko, co na niej napiszę
i zachowa dla siebie.
Nie będzie oceniać, krytykować.
Wraz z atramentem wchłonie wszystkie złe emocje,
oczyści duszę, sumienie.
Pozostawia wybór. Lecz nie jest obojętna.
Skłania do refleksji zanim przeleję myśli na papier.
Przemawia do rozsądku,
gdy czytam własne wiersze pisane pod wpływem chwili.
Nie ocenia, lecz zmusza do samokrytyki.
Po pewnym czasie, gdy emocje opadną,
kiedy czeka w szufladzie,
pozwala na obiektywny osąd nad moim życiem.

A co z prawdziwym przyjacielem?
Tym, który doradzi i pocieszy?
Który wskaże drogę, popchnie do przodu,
a czasem zatrzyma przed głupstwem?
Nigdy go nie było.
Czy to znaczy, że nigdy nie będzie?
Wciąż czekam i wierzę, że nie będe żyć zawsze w pojedynkę.

autor

juwenta

Dodano: 2007-01-18 21:35:21

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie