Przyjaciel

Kiedy usłyszeliśmy dzwonek na przerwę wszyscy zerwali się z miejsc jakby to był alarm pożarowy lub sygnał wprowadzenia stanu wojennego. Ja czekałam spokojnie aż wszyscy wybiegną w zbędnym pośpiechu.
,,ostatni kiedyś będą pierwszymi,, pomyślałam obserwując domykające się drzwi.
Sala wyglądała jakby przeleciał po niej huragan, na ziemi leżały puste i półpuste butelki napojów, kolorowe kredki, niebieskie długopisy i kilka zeszytów. Na ławkach widać było pozostałości książek, tornistry i kurtki niezbyt starannie zawieszone na krzesłach.
Zapadła upragniona cisza.
Nauczyciel skończył notować w swoim brudnopisie, spojrzał na mnie troskliwym wzrokiem.
Robiliśmy to co zawsze, z dużym zapałem i energią, przede wszystkim rozumieliśmy się bez słów. To były czasy zanim stałam się poetką, regularną wierszopisarką.
Po napełnieniu sporej wielkości konewki, pomogłam w nawadnianiu roślin w sali i naszym wspólnym ,,pokoju ciszy,,.
Obserwowałam jak subtelnie i z gracją sprząta skutki uczniowskiego huraganu.
Miał stalowe nerwy, za co go najbardziej podziwiam. Idealny mentor i pasterz, nauczyciel Wychowania Do Życia W Rzeczywistości.
W owym ,,pokoju ciszy,, w którym spędzaliśmy resztki przerwy zawsze mogłam z nim porozmawiać, poczuć bliskość i bezpieczeństwo, razem obserwowaliśmy małe rybki w akwarium, darzył mnie szacunkiem i zaufaniem, a ja odwzajemniałam to podwójnie.
Pamietam jak pewnego razu podczas wycieczki szkolnej moja rówieśniczka zostawiła mnie samą wśród traw i lasów, bardzo się bałam, nie rozumiałam jej egoistycznego podejścia do życia, może to kwestia nieodpowiedniej metody wychowawczej jej rodziców.
Do dziś pamiętam ten dzień, mam traumę, ale na szczęście on jakimś paranormalnym cudem mnie onalazł. Mój opiekun i anioł. Delikatnie gładził moje włosy kiedy wtulona w jego klatkę piersiową dusiłam łzy. Nietylko tamtego dnia podczas wycieczki.
Wiele razy czekałam, czekałam, aż zjawi się przy bramie, metalowej frontowej bramie prowadzącej do wyjścia ,,przytułku dla upośledzonych umysłowo-emocjonalnie. Inaczej nie określiłabym atmosfery panującej za murami.
Dużo było schodów, bez trudu pokonywałam piętra jeśli celem było spotkanie z nim. Moim mentorem, Guru, przyjacielem.
Bardzo wysoki szczupły mężczyzna, nosił plecak na jednym ramieniu, jeździł rowerem i uwielbiał przyrodę.
Kiedyś kolekcjonowaliśmy liście, nawet stworzyliśmy album, był magicznie kolorowy. Teraz mam wrażenie że jeden z tych uschniętych liści to moje życie. Moje życie zerwane przez wiatr lub ciężar uderzenia orzecha.
Często powracam do chwil kiedy byliśmy blisko siebie, idąc przez park widzę, że na ziemi jest mniej upadłych żyć.
Nadal kocham nawadniać kwiaty w ogrodzie...
Jednak to nie jest to samo, to nie ten klimat, jestem poetką, wierszopisarką, żyłą upadłego liścia, który został upamiętniony w albumie.
Jutro pierwszy dzień jesieni.
zapowiadają bezwietrzną pogodę :-)

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2019-08-03 Dodano: 2019-08-03 06:30:36

Ten wiersz przeczytano 2590 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Obrazkowy Klimat Refleksyjny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie