Przyjaciel o imieniu Most!

Gdy cierpienie nabiera olbrzymich rozmiarów... :'(

Samotna pomykam w amoku po ulicach zalanego deszczem, wielkiego miasta.
Jak tu smutno i ponuro.
Nie, nie tylko w mieście. W duszy także!
Przemokłam – nie przeszkadza mi to.
Cierpienie nie pozwala o tym myśleć.
Obserwuje krople deszczu spadające na chodniki, odbijające się od nich światło latarni!
Samotna pośród wielu ludzi.
Samotna, jedynym towarzyszem mej wędrówki łzy.
Samotna, dokąd iść?
Gdzie znaleźć ukojenie bólu, który przekracza granice wytrzymałości.
Jak poskładać serce rozerwane w strzępy.
Jak znaleźć siły na dalsze życie?
Jak zapomnieć?

Znalazłam ukojenie…tak jest tutaj!
Tak to mój nowy przyjaciel!
Spotkałam go dzisiaj na swej drodze.
Tak pokochałam go, bo tylko on może pomóc.
Tak to właśnie Ty przyniesiesz mi ulgę.
Wiesz?
Stoję, patrzę w dół na nieco niespokojną dziś wodę.
Moście czy jesteś pewien, że dobrze mi podpowiadasz?
Czy jesteś pewien, że dzięki Tobie poczuję ulgę?
Zastąpisz mi niegodnego kochanka?
Wierzę Ci!
Ufam tylko Tobie!

Zamykam oczy…
Odrywam się od zimnej ziemi.
Chociaż marzłam, czułam ziemio, jak mnie parzyłaś.
Czuję się teraz wolna, szczęśliwa!
Lecę w dół jak beztroski ptak.
Uderzam w tafle czarnej wody!
Spadam na samo dno.
Ciężar życia ze mnie ulatuje!

………………& #8230;……………&# 8230;…

Co to za blask?
Jestem szczęśliwa!
Gdzie jestem? Nie wiem.

Tak, tak to niebo.
Szybuje po nocnym niebie.
Nic nie czuję!
Nie kocham!
Nie cierpię!
Nie płaczę!
Nie bijesz już me serce!
Czuję ulgę – dziękuję mój przyjacielu!

autor

annejszyn

Napisany: 2006-11-12 Dodano: 2006-11-14 10:44:23

Ten wiersz przeczytano 378 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie