Przyjacielu...

Wstałeś mokry od potu
który zrosił twoje ciało
wstałeś szybko, jakby cos się dziać miało
Byłeś przerażony i zagubiony
Po twoim policzku pociekła łza
Znów cię odwiedziła ?
Znów cię przeraziła ?
Tak samotność...Znam ją dobrze
Dobra przyjaciólka i wierna jakich na tym świecie mało
to twój koszmar powiedz szczerze ?
Wierzysz w miłości przymierze ?
Pragniesz kochać i być kochany...
Boisz się być niechciany...
Twe oczy zasklepi strach wieczysty
Twą osobowość jest dla nielicznej iskry
Wierz mi przyjacielu drogi
że niezbadane są miłości drogi
Wierz mi że samotność jako sama w sobie
nic ci nie zrobi jedynie podpowie
Jak żyć ,jak śnić i gdy zjawi sie ta
Jak kochać i o miłość dbać...
Bo to co upragnione kiedyś i tak nadejdzie
to co upragnione równie szybko odejdzie
Bo zaprawdę nic nie trwa wiecznie
Nic nie jest jednolite...
Pamiętaj to co już jest przeżyte
Mniej na uwadze to co sie teraz dzieje
a przyszłość to są już nowe dzieje
Więc otwórz sie wielce
Nie zapomnij gdzie twe serce
Otwórz swe oczy szeroko
i stan z przysłością oko w oko...

dla przyjaciuł...

autor

angelus

Napisany: 2005-05-05 Dodano: 2006-07-16 12:15:20

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie